[Hylē anthrōpinē]. Pars I, Philosophorum veterum usque ad Theophrastum doctrina de sensu ... / Scripsit et edidit L. Philippson.

  • Philippson, Ludwig, 1811-1889
Date:
1831
Catalogue details

Licence: Public Domain Mark

Credit: [Hylē anthrōpinē]. Pars I, Philosophorum veterum usque ad Theophrastum doctrina de sensu ... / Scripsit et edidit L. Philippson. Source: Wellcome Collection.

    259/276 (page 241)
    videtur, Theophr, ante haec secundum Arist. [1. II c. 1 —3] de anima in universum, tum [Arist. c. 4] de anima nu~ triva loquutum, deinde ad orationem de sensu [A. c. 5 — 1. IU c. 2] aggressum, qua absolufa, de phantasia [Ar. c. 3] de intellectu [Ar. c. 4 — 8] et motu [c. 9 sq.] au¬ ditum esse. Omnia baec in libro quinto composita erant. [Prisc. ait in fine met de sensu p. 284, 17: άλλα έπϊ τά έξης ΐωμεν, έπ άλλης ημιν άρχης τά λοιπά τον πέμ¬ πτου βιβλίου έπεξεργαζόμενοι.] Itaque verisimiliter li¬ ber primus de anima s. 1. quintus των φυσικών, ut Arist 1. I, priorum disciplinarum sententias de anima exposuit. Fragmenta de sensu. Fr. I. In omnibus bis fragmentis bene reputan¬ dum est, Priscianum nihil afferre, nisi, quae Theophr. praeter Aristoteiica edixerat. Arist. autem, ut supra (p. 234) demonstravimus, contendit, sensum fieri, dum sensoria sen¬ silibus assimilenlur. (p. 273, 3) [^ζητεν ο Θ. τίς η ομοίωσή;'] (5) \}jyn μίν ovv y.al «ϊ-τος,] κατά τά είδη καί τους λόγους άνευ της ύλης γίνεσϋαι την έξομοίωσιν. (ρ. 274, 20) [βΟταν ονν y.al ο Θί] την όμοίωσιν [βούΙψαιΧ] γίνεσϋαι κατά τά είδη και τους λόγους άνευ της ύλης — Haec sententia optime il¬ lustratur dictis Arist. hisce: „patiens et faciens aliquo modo eadem, aliquo altera et dissimilia sunt: eadem pro genere τω γίνει, dissimilia vero specie τω είδει” „Ne- cesse est patiens in faciens transmutetur,” „quia faciens i sibi assimilat patiens.” gen* et corr. I, 7 T. 51, cf. sequentia* 1 r. II. fp· 274, 74.) ^.πως ovv ίίμά νττό τ! τ°ν πικοον y.al τον yXv- ι κ?ος πάσχη;'] ον γάρ μέρει μέν τινι της γλώττης τόδε ίφνα)ί] I αίρει ϋέ ϋατερον, αλλα ταο αυτω. ^καΐϊπΐ της ακοής δί όμοίωςλ\ Fr. 111. (ρ. 276, 26.) ^Enl ονν τα τον Θ. Ιπανίομεν. φαί- > νεται δϊ καί αντος,J ουδέ μιαν αισΟησιν αυτοϋεν Ό ιγ- | γάνειν τού αϊσϋητοϋ. τό γάρ · μη κοινόν [φ?/σέ,] μηδέ ( όμοιον ίν τοϊς όμογενέσιν (i. e. ταίς αισϋησεσι,) ούκ εν- | λογον. (His ultimis probatur ουδέ μίαν, nimirum: aliquid